Het was een eer om zaterdag 12 november te staan naast strijders die letterlijk moesten vechten voor gelijkheid. Maar gelijkheid en gelijkwaardigheid werd hen die dag niet gegund in Rotterdam. Niet door de politie, niet door de staat en niet door rechtse wordende Nederland.
Dat is het gevolg wanneer de Nederlandse staat meent een neutrale positie in te nemen. De staat neemt een neutrale positie in een samenleving waar vrijheid van meningsuiting een wit privilege wordt. Waar het gevaar leeft dat mensenrechten burgerrechten een wit privilege is. De witte mensen centraal staat in universele grondrechten. Waar het gevaar leeft dat een rechtse samenleving de norm wordt, en alle gedachtegoed vanaf hieraf aan wordt gemeten .
De vrijheid van meningsuiting is zodanig misbruikt, dat het de mogelijkheden heeft om alleen vrijheid te creëren voor een beperkt groep mensen. Vrijheid van meningsuiting is zodanig misbruikt dat het mogelijkheden heeft om gemarginaliseerde groepen hun mensen- en burgerrechten te ontnemen. Waardoor de witte mens centraal zal staat in onze grondrechten. Het is altijd interessant om te zien hoe de principes van de democratie niet altijd worden gewaarborgd maar bedoeld zijn voor alles wat op de gevestigde orde lijkt.
Dit is het gevolg als de staat de witte mens slachtoffer laat voelen van racisme. Nu bestaat niet alleen extreem rechts, maar zijn anti-racisten tussenhaakjes opeens “extreem links”. Waar de ene met geweld wordt geassocieerd, wordt de andere opeens ook gecriminaliseerd. Met de AIVD en Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid op de hielen van de anti-zwarte piet beweging, worden vrijheidsstrijders gezien als terroristen. Extreemrechtse en extreemlinkse terrorisme betekent die ene witte eenling die doorslaat of juist die ene zwarte die gedachte van vrijheid voor iedereen mobiliseert.
Laat mij heel duidelijk zijn. Alleen een van deze kampen wordt beschermd door de staat en zijn handlangers. Niet in de naam van God, maar in de naam van veiligheid wordt politiegeweld op vreedzame burgers gerechtvaardigd door o.a. Aboutaleb. Niet in de naam van God maar in de naam van veiligheid, wordt de gewelddadige verbale en fysieke extreemrechts het recht tot vrijheid van meningsuiting met fluwelen handschoenen gegeven.
De staat meent neutraal te zijn in een situatie van onrechtvaardigheid. Zoals Desmond Tutu uitlegt: “if you are neutral in situations of injustice, you have chosen the side of the oppressor”. Hij zegt: als je besluit om neutraal te blijven in een situatie van onrechtvaardigheid, dan heb je gekozen voor de kant van de onderdrukker. En dat is precies wat de staat dus heeft gedaan. Een dialoog zal altijd uitlopen op een mislukking als er geen gelijkwaardige partners aan tafel zitten, en de pro-piet al in een geinstitutionaliseerde positie begeeft. De poging van een dialoog loopt uit tot een mislukking want neutraliteit en rechtvaardigheid gaan niet samen.
Tot slot. Racisme is geen gevoel, het is een realiteit. Vrijheid van meningsuiting is een wit privilege en rechts is de norm geworden. We hebben persvrijheid, maar onze journalisten zijn geïndoctrineerd. Wij zijn dichtbij de Nederlandse politiestaat. Dus ik luister elke dag naar zij die zijn gecriminaliseerd, gediscrimineerd en verder gemarginaliseerd: Racisme bouw je niet af, racisme schaf je af. Listen to Black voices, stop blackfaces. Niet alleen een feest voor Kees, maar ook een feest voor Kwame.
Het was mij een eer om te staan naast strijders. Op zaterdag 12 november op weg naar Maassluis besloten zij te zeggen: Genoeg is genoeg. Tot hier en niet verder. Wat de staat, de politie, de media ook over jullie zal zeggen. Voor mij zijn jullie geen criminelen maar mijn helden.
Deze speech is geïnspireerd door onderstaande artikel over de analyse over hoe de staat hand in hand werkt met mediaframing om bepaalde meningen die opkomen voor gelijkheid van (de nazaten van) gekoloniseerden, te criminaliseren:
In de naam van veiligheid heeft Aboutaleb Nederland misleid
Het was mij een eer om zaterdag 12 november te staan naast strijders die letterlijk moesten vechten voor gelijkheid. Maar gelijkheid en gelijkwaardigheid werd hen die dag niet gegund. Niet door de politie, niet door de staat en niet door rechtse wordende Nederland. Er was een grote politiemacht op de been in Rotterdam, maar zij waren daar niet om vreedzame demonstranten te beschermen tegen de agressieve extreemrechts, en hun recht op vrijheid van meningsuiting te waarborgen.
In tegendeel, uitte het geweld zich vanuit de handlangers van de staat: burgers die op een vreedzame manier hun ongenoegen uiten tegen onrechtvaardigheid en de racistische figuur zwarte piet werden slachtoffer van disproportioneel politiegeweld. Mensen met verschillende afkomst, vooral zwarte mensen en mensen van kleur, werden geslagen met politieknuppels op armen, benen en op het hoofd; gestompt met vuisten op het lichaam; een variant van de nek klem werd gebruikt en er werd aan haren gezeten, waaronder dreadlocks bij een man en vrouw uit het hoofd werd getrokken.
Ik besef dat het einde van de anti-zwarte piet nog niet in zicht is, maar ik realiseer mij ook dat dit pas het begin is. Dit is het gevolg wanneer de Nederlandse staat een neutrale positie meent in te nemen. De staat neemt een neutrale positie in een samenleving waar vrijheid van meningsuiting een wit privilege is, en waar het gevaar leeft dat mensenrechten burgerrechten een wit privilege wordt. De witte mens staat centraal in onze grondrechten. In onze samenleving zien wij hoe rechts de norm wordt, en alle gedachtegoed vanaf hieraf aan wordt gemeten.
De vrijheid van meningsuiting is zodanig misbruikt, dat het de mogelijkheden heeft om alleen vrijheid te creëren voor een beperkt groep witte mensen. Het is zodanig misbruikt dat het mogelijkheden heeft om gemarginaliseerde groepen hun mensen- en burgerrechten te ontnemen wat inzichtelijk maakt hoe de witte mens centraal kan staan in (wat wij ooit geloofden) onze universele grondrechten. Het is altijd interessant om te zien hoe de principes van de democratie niet altijd worden gewaarborgd maar bedoeld zijn voor alles wat op de gevestigde orde lijkt.
Dit is het gevolg als de staat de witte mens slachtoffer laat voelen van racisme. Nu bestaat niet alleen extreem rechts, maar zijn anti-racisten tussenhaakjes opeens extreem links. Waar de ene met geweld wordt geassocieerd, wordt de andere opeens ook gecriminaliseerd. Met de AIVD en Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid op de hielen van de anti-piet beweging, worden vrijheidsstrijders gezien als terroristen. Extreemrechtse en extreemlinkse terrorisme betekent die ene witte eenling die doorslaat of juist die ene zwarte die gedachte van vrijheid voor iedereen mobiliseert. “Naast de dreiging van jihadisten, bestaat er volgens Nationaal Coördinator Dick Schoof kans op ‘geweldsincidenten van extreemrechts en extreemlinks rond de thema’s islam, asiel, integratie, Europa en Turkije’. “Meer polarisatie is voorstelbaar in aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen”, schrijft Schoof[1].
Het wordt heel duidelijk: Aboutaleb heeft Nederland misleid. Want alleen een van deze kampen wordt beschermd door de staat en zijn handlangers. Niet in de naam van God, maar in de naam van veiligheid wordt politiegeweld op vreedzame burgers gerechtvaardigd door o.a. Aboutaleb. Niet in de naam van God maar in de naam van veiligheid, wordt de gewelddadige verbale en fysieke extreemrechts het recht tot vrijheid van meningsuiting met fluwelen handschoenen gegeven. Aboutaleb is slordig omgegaan met onze principes van de democratie om extreemrechts rechten en privileges te geven, op de rug van diegene die strijden voor een inclusief Nederland. Tijdens de “noodverordering”, liep extreemrechts vrij rond in Rotterdam en in Maassluis, ondanks hun (online) doodbedreigingen en pogingen tot geweld, al jaren gericht op anti-racisten. Het baart me zorgen of (extreem)rechts misschien wel vrij beweegt ook in het politieapparaat.
Ook de NOS en bekende nieuwsberichtgeving heeft zich schuldig gemaakt aan onbetrouwbaar journalistiek, want de informatie van Aboutaleb en de politie komen niet overeen met wat is gebeurd op de grond. Het leek erop alsof de staat, politie en Aboutaleb grip hadden verloren om de gevestigde orde te beschermen, en vertrouwen bij het publiek opnieuw moest kweken aan de hand van onjuistheden en verdachtmaking. Hoe meer de kans groeit dat de voorstanders van zwarte piet in een slechter daglicht komen te staan (ook internationaal), is het een handig middel voor de staat om ook de tegenstanders verdacht te maken en te criminaliseren. In de praktijk betekent dit: zij zijn schuldig tot hun onschuld is bewezen. En zo gaat de politie, de staat en media ook te werk.
Een perfect voorbeeld om de “dialoog” te imiteren aan de hand van media en nieuwsberichtgeving, is de manier waarop beide partijen als dader worden neergezet. Een paar dagen voor de nationale intocht van sinterklaas in Maassluis, vonden de arrestaties van een voor- en tegenstander plaats. Twee mannen werden aangehouden vanwege een online discussie over zwarte piet[2]. De ene man was een voorstander, en de andere man een tegenstander. Een briljante manier om de symboliek van de dialoog te imiteren, is om beide kampen expliciet te vermelden maar nauwelijks ingaan op de grove geweld vanuit de pro-piet kamp die sinds de huidige golf van anti-piet discussie gestart is, of eigenlijk sinds 1492. Het is eigenlijk merkwaardig dat de huidige zwarte piet discussie heftig is opgelopen sinds 2011, vooral uit de pro-piet kamp, maar in deze jaren nooit een arrestaties heeft plaatsgevonden aan de hand van een social media discussie.
En zo gaat dat ook aan tafel bij een “dialoog”, waar iedereens stem als gelijkwaardig wordt gezien terwijl beide kampen voortvloeien uit een geschiedenis met ongelijke machtsrelaties tussen kolonisten en gekoloniseerden. Niet alleen zit de stem van de pro-piet/European/witte mens in een gepriviligeerde en geinstitutionaliseerde positie, de nare bijsmaak van deze misselijkmakende dialogen is het geweld dat nazaten van gekoloniseerden treft als zij weer geconfronteerd worden met het historische trauma sinds 1492 om nooit gezien te worden als gelijkwaardig mens, en worden weggezet als “een ervaring” en niet een realiteit. Bij de Nederlandse poging tot dialoog wordt dus de illusie gecreëerd dat nazaten van gekoloniseerden een gelijkwaardige stem in plaats van het ontwikkelen van een beleid om anti-racisme te bevorderen.
Dit zijn voorbeelden waardoor het langzaamaan duidelijk wordt dat de staat ‘neutraal’ wil voordoen in een situatie van onrechtvaardigheid. Zoals Desmond Tutu uitlegt: “if you are neutral in situations of injustice, you have chosen the side of the oppressor”. Hij zegt: als je besluit om neutraal te blijven in een situatie van onrechtvaardigheid, dan heb je gekozen voor de kant van de onderdrukker. En dat is precies wat de staat dus heeft gedaan. Een dialoog zal altijd uitlopen op een mislukking als er geen gelijkwaardige partners aan tafel zitten, en de pro-piet al in een geinstitutionaliseerde positie begeeft. De poging van een dialoog loopt uit tot een mislukking want neutraliteit en rechtvaardigheid gaan niet samen.
Tot slote. Racisme gaat niet om gevoelens of meningen, het gaat om realiteiten. Vrijheid van meningsuiting is een wit privilege. Rechts is de norm geworden. We hebben persvrijheid, maar onze journalisten zijn geïndoctrineerd. Wij zijn dichtbij de Nederlandse politiestaat. Dus ik luister elke dag naar zij die zijn gecriminaliseerd, en gemarginaliseerd: Racisme bouw je niet af, racisme schaf je af. Listen to Black voices, stop blackfaces. Niet alleen een feest voor Kees, maar ook voor Kwame.
Het was mij een eer om te staan naast strijders. Op zaterdag 12 november op weg naar Maassluis besloten zij te zeggen: Genoeg is genoeg. Tot hier en niet verder. Wat de staat, de politie, de media ook over jullie zal zeggen. Voor mij zijn jullie geen criminelen maar mijn helden.
[1] http://www.rtlnieuws.nl/nederland/kans-op-geweld-door-extremistische-eenling-tot-aan-verkiezingen-groter
[2] http://nos.nl/artikel/2142578-politie-op-scherp-voor-intocht-sinterklaas-twee-mannen-opgepakt.html
About the author
Nia X is political activist. Anti-Black racism and Black feminism is central in her work.